Romijn Bakker

4 november 2020

De hele zwangerschap gaat supergoed. Sinds ik weet dat Romijn met zijn hoofd naar beneden ligt en hij gewoon lijkt in te dalen, ben ik meer bezig met de bevalling. Ik had me al min of meer neergelegd bij een tweede sectio. Het zou dan gewoon niet anders zijn en uiteindelijk gaat het om het resultaat natuurlijk. Maar nu lijkt er toch een kans te zijn dat ik natuurlijk kan bevallen. Ik kan het eerst nauwelijks geloven en heb er weinig vertrouwen in. Als de gynaecoloog in week 36 me voorrekent dat ik maar liefst 80% kans heb om natuurlijk te bevallen, stijgt mijn vertrouwen iets, maar blijft het toch een beetje voelen als 'kiezen tussen 2 kwaden'. Dan duurt het nog weken, voordat de bevalling begint en als ik 40 weken en 1 dagen zwanger ben, bespreek ik in het ziekenhuis de planning. Ik merk dat ik al langer wil afwachten dan in eerste instantie mijn plan was (bij 40 weken een sectio), ik wil zo graag dat de weeën uit zichzelf op gang komen. Dat is eigenlijk de enige situatie waarin ik het echt aandurf, als alles spontaan en vlot gaat. We bespreken verder dat ik me vrijdag weer zal melden en als er dan nog geen ontsluiting is, ik nog wel een ballonnetje kan proberen om de boel wat rijper te maken. Zo niet, uiterlijk de maandag erop bij 41+1 een sectio.

De hele maandag en dinsdag rommelt het, ik zet m'n timer aan en weer uit, want echt regelmatig is het niet. Ik ga onder douche, in bad, probeer van alles, maar het zet niet echt door en ik ben inmiddels behoorlijk moe, want pijnlijk zijn de krampen wel. Op dinsdagavond bel ik het ziekenhuis, omdat ik soms een aantal weeën heb, waarbij ik het gevoel heb dat de baby er dwars door m'n buik heen uit wil. Het hartfilmpje in het ziekenhuis is echter prachtig en de verloskundige denkt dat het snel gaat beginnen, maar kan verder niet direct iets voor me doen. Dus ik neem weer paracetamol en ga thuis naar bed. We liggen net een half uurtje als ik weer zo'n wee krijg en ineens vocht voel lopen. Ik krijg een enorme adrenalinestoot, want: m'n vliezen zijn gebroken en nu gaat er echt iets gebeuren! Meteen heb ik veel vaker weeën, maar nu veel makkelijker weg te zuchten en niet met die scherpe, stekende pijn die ik haast niet trok.

We bellen het ziekenhuis voor de tweede keer die avond en mogen meteen komen. Eenmaal geinstalleerd in verloskamer 2 besluit ik vrij snel te gaan douchen. Ik ben uitgeput van al het slaaptekort en in de douche op de kruk kan ik de weeën nog enigszins comfortabel opvangen. Ik zeg meerdere malen tegen Jitze dat ik niet snap dat overal staat dat je tot een cm of 5 je ding gewoon kunt doen. Ik zit pas op 2cm en vind het echt al hels. Om een uur of 3:00 's nachts kan ik niet meer en wil ik een ruggeprik, ook al had ik altijd gedacht het zonder pijnstilling te doen. De anesthesist is in huis en ik mag direct naar boven komen. Jitze mag niet mee in verband met corona.

Boven aangekomen zit de ruggeprik in no time, maar vind ik het allemaal behoorlijk spannend, ECG-stickers op m'n borst, bloeddrukmeter om m'n arm en een anesthesist die niet meer zegt dan: u wilt een prik? Dan krijgt u die. Gelukkig gaat alles goed en hij zit direct mooi. De verpleegkundige merkt op dat ik geen weeën meer heb en dat ik beneden waarschijnlijk een snufje synto nodig zal hebben. Ik reageer er niet op, maar denk: daar gaan we, steeds een stapje verder met dingen die ik eigenlijk niet wil, hier moet ik nog even goed over praten straks. We wachten het eenmaal terug op de verloskamer nog een uurtje of wat af, maar de ontsluiting vordert niet en m'n weeën blijven onregelmatig. De verloskundige komt praten, zij denkt idd dat er wat synto nodig is. Ze zegt: er is geen sprake van een niet vorderende ontsluiting, het is officieel gewoon nog steeds niet helemaal begonnen en normaal zou je ook gerust kunnen afwachten. Maar je hebt imiddels de ruggeprik al, dus ik denk dat het juist fijn is om je lichaam nu even wat stimulatie bij te geven en juist te zorgen dat het geen langdurig geheel wordt. Ik zeg dat ik idd zelf ook elke patient dit zou aanraden, maar dat het gewoon anders is nu het over mij gaat, maar dat er idd rationeel geen reden is om te weigeren.

Vervolgens praat ik nog best lang met de verpleegkundige over m'n angsten en dat m'n grootste angst eigenlijk is dat ik zelf dood ga. Met Romijn gaat het zo goed en ik voel hem ook constant bewegen dat ik me op dat moment geen zorgen over hem maak. Ze weet me op te peppen en moed in te praten en met best wel wat vertrouwen gaan we door. Al gauw moet ik de weeën toch weer wat wegzuchten, althans de druk onderin die ik voel. De verloskundige komt tegen 9:00 toucheren en ik denk: nou, ik weet niet of ik dit nog langer aan kan, ik vind het nog steeds heel heftig. Tot mijn verbazing heb ik dan al 6-7cm en heel langzaam begin ik echt te geloven dat het gewoon gaat lukken! Het hele gebeuren voelt nog wel als een soort van ' te mooi om waar te zijn'. Zou ik echt deze keer met kleine baby en Jitze een uur of 2 na de bevalling richting huis kunnen? Het lijkt 1 grote droom.

Nog maar 1,5 uur later merk ik een klein beetje drukgevoel. Echt duidelijk een hoofdje zakken voel ik niet, maar het begint net wat anders te voelen. Ik geef dit aan bij de vpk, maar die raadt me af nu alweer te laten toucheren, want het is duidelijk nog geen echte persdrang en Romijn doet het zo goed op het CTG dat het echt niet kan dat ik al zou moeten gaan persen. Nog eens een half uurtje later kan ik het steeds slechter inhouden en pers ik iets mee. De verloskundige toucheert en ik heb nagenoeg VO, zit nog een heel klein randje. Het is allemaal niet 'veel beter te doen' nu ik wat mee mag persen en ik heb het gevoel alsof het down under in brand staat. Ook heb ik sinds kort een hele zere rechterzij. Een continue pijn die eigenlijk bijna in m'n flank zit. Jitze masseert me wat en de verloskundige geeft me een extra bolus van de ruggeprik. Zij en ik maken ons geen zorgen over de pijn. Natuurlijk denk ik aan een uterusruptuur, maar mijn buik ontspant mooi tussen de weeën door en Romijn doet het nog steeds perfect. De bolus lijkt te helpen, dus we gaan weer door. Liggend op mijn zij probeer ik het meeste nog weg te zuchten, maar mag ik meepersen als dat echt niet gaat. Rond 11:00 komt de verloskundige om eens te kijken hoe het gaat als ik actief mee pers. De ruggeprik staat nog aan en ze wil beoordelen of ik hiermee wel voel waar ik naartoe moet persen.

Ze voelt mee en het gaat nog niet super, dus ze denkt dat ik echt nog even beter kan wachten en de boel kan wegzuchten, om zo mijn energie te sparen. De pijn in mijn rechterzij is ook weer terug, dus Jitze geeft elke wee volop tegendruk, wat helpt. Ineens pakt ze de sensor op m'n buik die de hartslag van Romijn signaleert. Ze verplaatst hem wat en zegt dat we zijn hartslag even kwijt zijn. Ik maak me totaal nog geen zorgen, hij had net nog de hik voelde ik en hij zal wel gewoon even wat anders liggen of wat draaien. Dan duurt het me ineens toch wat te lang en ook de verloskundige maakt haast. Ik zeg: 'anders plaats je een schedelelektrode, dan weet je tenminste zeker dat je hem goed registreert'. Dat doet ze en het ding zit er snel op. Hartslag van 60, dus een bradycardie. Dit kan passen bij een snelle indaling, dus de verloskundige voelt eerst even, maar nee, nog steeds zo hoog als net. Dan word ik zenuwachtig, dit voelt niet goed. Er is geen enkele reden waarom Romijn het niet meer aan zou kunnen, behalve die uterusruptuur. De verloskundige belt de gynaecoloog en die wil een echo maken, omdat de schedelelektrode ook wat onregelmatig registreert. Het zou dus kunnen dat hij maar de helft van de hartslagen telt bijvoorbeeld. Ik wil op dat moment eigenlijk maar 1 ding, die sectio. Dit is niet goed en die bradycardie moet weg.

Ik hoor de verpleegkundige zeggen dat mijn urine op dat moment bloederig is, maar trek daar niet direct een conclusie uit (terwijl het een teken is van een uterusruptuur). Op de echo die inmiddels gehaald is, zien we de hartslag inderdaad langzaam en onregelmatig, de gynaecoloog kijkt naar mij en naar de verloskundige. Ze vraagt hoe hoog het hoofd staat, niet ver genoeg voor een vacuum. Ik zie haar nog even denken, maar zeg zelf: 'dan maar een sectio'. De verloskundige gaat eerst de schedelelektrode van Romijn zijn hoofdje afhalen, maar het lukt haar niet. Ze zegt nog iets als: hij is ook weer naar boven geschoten. Weer leg ik de link met een uterusruptuur nog niet, maar natuurlijk is het op dat moment echt gebeurt en is hij al half in mijn buikholte.

Ik zeg tegen de verloskundige: 'laat die elektrode gewoon zitten joh' . Zij zegt: ' ja, maar daar zijn ze op OK niet zo blij mee'. Ik wil maar 1 ding, met vliegende spoed naar de OK. Ik vraag nog aan iemand onderweg of het wel goed komt, maar dit is meer voor de vorm, het voelt al niet meer of dat kan. We worden opgewacht op het OK-complex en wel 6 mensen rennen mee met mijn bed. De anesthesist vraagt op mijn ruggeprik alle pijn echt wegnam en of ik echt alleen nog maar druk voelde. Ik denk aan de pijn in mijn zij, maar weet ook, als ik nu nee zeg, moet ik onder volledige narcose. Dus ik zeg ja en hoop maar dat de pijn niet al te erg zal zijn.

De anesthesist geeft me dan een versterking in mijn bestaande ruggeprik en ik voel wel dat m'n benen zwaarder en warmer worden. Ik lig snel op tafel en de gynaecoloog zegt nadat ze me gewassen heeft of ik voel dat ze me heel gemeen loopt te knijpen. Ik kan gelukkig eerlijk nee zeggen en ze begint de operatie. Na, ik denk, een minuut op 3 zegt ze: ' baby in de buik' en overhandigt Romijn aan het team van kinderartsen. Hij is eigenlijk niet slap of blauw, maar geeft ook 0 geluid. Op dat moment is de uterusruptuur dus zeker en weten Jitze en ik al dat het niet goed komt. Ondanks dat we ook weten dat de kans bij een uterusruptuur dat de baby het overleeft best wel groot is. Maar alles voelde gewoon niet goed.

De kinderartsen doen 1,5 uur hun uiterste best, maar wij hebben de moed na 10 minuten al volledig opgegeven. We proberen echt vertrouwen te hebben, maar het duurt te lang. Onze kleine Romijn ligt daar maar in de reanimatiekar, inmiddels voorzien van infusen en slangen, maar er gebeurt niks en het duurt heel lang, voordat hij een eigen hartslag heeft. Bij mij heeft de gyn er inmiddels een collega gyn bijgeroepen, omdat ze niet meer helder heeft hoe de anatomie van mijn baarmoeder precies in elkaar steekt, het is 1 groot gat. Gelukkig komt Marinus erbij, hij doet niet anders dan opereren en in hem heb ik genoeg vertrouwen. We worden steeds op de hoogte gehouden door een anesthesiemedewerker van wat ze met Romijn aan het doen zijn en het aantal mensen op de OK wordt steeds groter, ik denk dat er wel 20 mensen zijn. Ik voel me steeds niet lekker doordat ik een lage bloeddruk van de epiduraal krijg, dus uiteindelijk geven ze me maar een soort adrenalineinfuus, zodat ik niet elke 5 minuten een extra spuitje hoef te krijgen. 1 van de medewerkers houdt zijn hand continu op mijn schouder en is zichtbaar aangedaan. Jitze zit ook naast me en wil eigenlijk niet naar de reanimatie gaan kijken. Als ik m'n hoofd naar rechts draai, kan ik het redelijk zien (ze staat op 1,5m afstand ongeveer) en ik vind het heel fijn dat ik niet onder narcose ben.

De kinderarts komt zeggen dat het er zorgelijk uitziet, hij heeft al heel lang zuurstoftekort en ze willen nog 10 minuten alles op alles zetten, maar als hij dan niet zelf ademt is het klaar. Wij hadden dit allang door en zijn ergens blij dat ons een beslissing bespaard blijft over al dan niet door behandelen. Bij mijn operatie is inmiddels een uroloog aangesloten, want ook mijn blaas blijkt aan flarden te zijn en dit is niet het vakgebied van Marinus. De sfeer boven mijn buik is wel rustig verder, dus ik maak me daar geen zorgen over.

De 10 minuten zijn bijna om en we hebben gezien dat echt alles uit de kast is gehaald voor Romijn. Er is met het UMCG gebeld, ze hebben een thoraxfoto gemaakt, omdat ze niet wisten of er niet iets in de longen zat en wilden weten of de tube echt goed zat, ze hebben ik weet niet hoeveel medicatie geprobeerd en niks werkte echt. Ze hebben de kar inmiddels al wat dichterbij mij gezet en ik heb zijn handje al een hele tijd vast. Er huilen meerdere mensen die bezig zijn met de reanimatie en dit doet me ergens goed. Het is dus niet een standaard geval dat ze elke week wel even mee maken en waar ze immuun voor zijn. Dan komt de kinderarts ons voorstellen om Romijn nog even aan de beademing bij mij te leggen en dan pas de tube af te koppelen. Ze weet niet wanneer zijn hartje stopt en hij kan nog even een reflexmatige beweging maken. Ik wil hem heel graag vasthouden en weer lig ik op OK met een lekkere warme baby in mijn armen, net zoals bijna 3 jaar geleden met Sophie, maar dit zal een andere afloop hebben.

Jitze en ik houden Romijn samen vast en zeggen allemaal lieve dingen tegen hem. Na een minuut of 10 komt de kinderarts luisteren met de stethoscoop en stelt ze vast dat hij is overleden. We blijven nog een hele tijd zo zitten, want mijn operatie is nog steeds niet klaar. Iedereen is verslagen. Ik wil heel graag mijn ouders bellen, maar zal moeten wachten, totdat alles bij mij netjes gehecht. Dit duurt uiteindelijk nog wel een half uur tot 3 kwartier. Samen met Romijn gaan we dan naar de uitslaapkamer, waar weer 2 nieuwe verpleegkundigen allemaal controles bij me willen doen. Helemaal logisch, maar ik wil gewoon m'n ouders bellen. En Romijn knuffelen, hij is nog zo lekker warm en lijkt elk moment te kunnen gaan huilen. Dan kan ik eindelijk m'n moeder bellen, ze neemt vol verwachting de telefoon op, dus het is vreselijk om uit te spreken dat het niet goed is gegaan. Mijn vader is met Sophie aan het wandelen, dus die moet zij nu gaan bellen. Ik zeg 20x dat ze heel voorzichtig naar ons toe moeten komen, want ik kan het niet aan als hen tijdens de autorit ook nog wat overkomt. Dat belooft ze te doen.

Ik bel een paar vriendinnen die stuk voor stuk in huilen uitbarsten en niet weten wat ze moeten zeggen. Jitze belt ondertussen zijn familie en knuffelt ook nog een tijdje met Romijn.

Eind van de middag zijn we op de afdeling en ik kan alleen maar denken dat we een prachtige, levend, liefste Romijn zouden hebben gehad als we toch eerder een keizersnede had gekregen. Ik voel me zo schuldig tegenover Sophie ook, die zich zo verheugde op haar kleine broertje en aan iedereen vertelde dat er een baby in mama's buik zat. Ook voor m'n ouders vind ik het onmenselijk, nu hebben we allebei een kind verloren, wat zijn de kansen?! 's Avonds komt een fotograaf van een of andere stichting foto's maken. Een vriendin van me had dat direct in werking gezet, heel lief. Ook beide ouders komen en natuurlijk Sophie. Sophie neemt het allemaal als feit aan, ze zegt wel steeds dat de baby slaapt en ik worstel ermee hoe ik het nou moet zeggen, want als je zegt dat een baby nooit meer wakker wordt, is zij misschien straks ook bang om te gaan slapen. Ik probeer wel te zeggen dat ze nooit met onze baby kan spelen en dat hij niet gaat huilen enzo, maar ik geloof niet dat het echt doordringt, want na een paar minuten aandacht, gaat ze zo weer iets anders doen.

Ik voel me ook schuldig dat in het begin onze voorkeur naar een tweede dochter uit ging. We zijn ook altijd heel blij geweest met een jongen, maar moesten alleen even afscheid nemen van het idee van 2 zusjes. Ook was het direct zo dat we evenveel van Romijn hielden als van Sophie. Ik had zoveel zin in mijn kraamtijd. Waar ik bij Sophie nog heel erg moest wennen en het een hele omschakeling vond van m'n leven zonder kind naar met, had ik daar nu totaal geen problemen mee. Ik wist wat ik kon verwachten en had zoveel zin om lekker te cocoonen met hem en Jitze en Sophie. Nu liggen al deze dromen in duigen en zijn we gebroken, we krijgen nog veel nagesprekken aangeboden en er komen genoeg mensen langs, maar niks of niemand zal kunnen zorgen dat we krijgen wat we het liefste willen...